Biz biliminsanlarımızdan, sanatçılarımızdan, yazarlarımızdan daha çok suikastçılarımızla,  tecavüzcülerimizle, sapıklarımızla tanınıyoruz dünyada çünkü onlar o kadar çoklar, o kadar cesurlar, o kadar küstahlar. Toplumun imgeleminde öyle bir karabasanlar ki bir Türkiyeli sanatçı nasıl cesaret edebilsin, proje geliştirebilsin Bacca gibi. Tıkınsın evlerinde en az üç çocuk yapsın Türkiyeli kadınlar; barış ne, savaş ne, tepki göstermek ne, yaratıcılık ne, insana güvenmek, insanı sevmek ne, saflık ne. Türk kadınları gülmez pek, gülücükleri çalınır 13 yaşına geldiklerinde irileşen memelerini saklamak uğruna kambur büyürler. 

Çocuklarına işkence yapan, tecavüz eden, duvara yazı yazdıkları gerekçesiyle hapishaneye tıkan bu toplum bir utanç toplumudur.

Tabii bu katil sürülerinin arkalarında herşey var; devlet yapısı, kanun, hukuk, eğitim sistemi, ataerkil aile düzeni... birbirlerini besliyorlar. Büyüyorlar, genişliyorlar, katil yosunlar gibi başka canlılara yaşam alanı bırakmıyorlar.

İtalyan sanatçının tecavüz edilerek öldürülmesi bizi derinden sarstı. Derinden sarsılmayan; ne işi vardı kadın başına yollarda, olacağı buydu, adamın aklını çeldi, hem de gelinlikle otostopla, olacak iş değil türünde bir mantık dizgesiyle düşünenlerin çoğunlukta olmasıdır esas bizi sarsması gereken.

Beyinleri hayata karşı nefretle, gözleri televizyonun alt düzey provokatif görüntüleriyle doldurulmuş, dillerinde ve kulaklarında ya "vatan, millet, sakarya," ya "en büyük bizim takım," sloganları eksik olmayan bu kadınlı erkekli lumpen orduların bireyleriyle aynı dili konuşmuyoruz: Onlar ölü(m)seviyorlar. Nekrofiller. Linççiler.

 

Bu topraklarda barış ve huzur çok uzak bir ütopya bile değil artık!

 

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
İzinsiz Gösteri'de yayımlanan yazılar ve görselller izin alınmadan ya da kaynak gösterilmeden kullanılamaz